سخت می‌گذرد تو خیابون، آواره دراین سرمای زمستون

هوا ابری می­شود، سرما به استخوان میزند شعله ی بخاریها زیاد میشود. فصل شال­گردن­های رنگی و پالتوهای چرمی می رسد ، زمستان فصل نوشیدن چایی و قهوه پشت شیشه­ های بخار گرفته است اما خبر از حال من داری....

شب که فرامی رسد هر کجا که باشی دوست داری هر چه زودتر خود را به خانه برسانی مخصوصا اگر سوز استخوان شکن یک شب زمستانی درپیش باشد. شتاب و عجله در قدمهای همه ما موج می زند تا خود را به جایی برساننیم بنام خانه...اما خانه من کجاست....

یادت باشد سخت می‌گذرد تو خیابون، آواره دراین سرمای زمستون...